Her okuduğum kitabın başlarında yeralan boş sayfalara sıcağı sıcağına o kitap ile ilgili taze düşüncelerimi tüm samimiyetim ile yazarım ben, neredeyse kendimi bildim bileli. O kadar faydasını görmüşümdür ki bu alışkanlığımın. Bu ayki Jurnal’ im bu alışkanlığımın bir eseri, birkaç aylık bir gecikme ile konuk ediyorum sayfalarıma.
Beni en derinden etkileyen kitaplardan birinin (Mehmet Akif Ersoy, Hayatı – Seciyesi – Sanatı, Mithat Cemal Kuntay, 2018 ALFA Yayınları) son satırlarını alacağım aşağıya, her zamanki gibi noktasına virgülüne dokunmadan. Ama öncesinde tüm açıklığı ile bitirdikten sonraki en sıcak ve samimi düşüncelerim, duygularım;
“Bitirme Tarihi : 17 Ekim 2018 / 00:21
Gözyaşları içinde bitirdim bu kitabı. Her zaman çok değerliydi benim için Akif, gençlik yıllarım Safahat okuyarak geçmişti. Ama bu kitap Akif’ i cisimleştirdi, bedenlendirdi, canlandırdı adeta önümde, elle tutulur hale getirdi ve daha da çok sevdirdi bana, artık çok çok yakınım gibi, ağabeyim, babam gibi Akif.
Ne güzel bir insan, ne inanmış bir adam, ne büyük bir şair, ne muhteşem bir karakter. “Seciyesi ile sanatı içiçe geçmiş birer dağ olan dağ gibi bir adam”. Kitabın sonunda geçtiği gibi; “Vitam Impendere Vero = Hakikat Uğruna Hayatını Vermek”. Akif’ in başardığı işte bu, doğrusu ona da çok yakıştı. Blogumdaki “Kimim Ben?” in bile bir parçası Akif.
Allah ikisine de sonsuz rahmeti ile muamele eylesin, yerleri, mekanları Cennet olsun.”
İşte bu mükemmel eseri gözyaşları içinde bitirmeme sebep olan son satırlar;
“”Vitam Impendere Vero”
Bu Latince lafı, bu Türkçe faslın başında tuhaf görmeyin aziz karilerim (okurlarım)! Bu Latince ibare benim için çok sevimliydi: manasından dolayı değil, sesinden dolayı sevimli.
Rüştiyede Fransızca hocamızın öğrettiği bu cümleyi, çocukluğumda, manasını anlamayarak bir şarkı gibi şahsi bir besteyle okurdum. (Çocukların bir kişiye mahsus olan besteleri malumdur.) Fakat bu güzel şarkının “hakikat uğruna hayatını vermek” manasına geldiğini öğrendiğim gün, ibareden sıtkım sıyrıldı. Sesi o kadar sevimli olan bu cümlenin manası nasıl bu kadar korkunç olurdu? Kelime olan “hakikat” e vücudumun her zerresinde bir başka lezzet olan “hayat” nasıl verilirdi? Böyle düşünmekte, acaba yalnız mıyım, diye evvela korktum. Fakat başkalarına da gizli gizli baktım: Onlar da, aşağı yukarı benim gibi düşünüyorlardı. Demek ki bu cümle yalandı; ve bu yalanı çocukluğumdaki başka yalanların arasına fırlattım attım.
Derken, bir gün, bu ibare bir insan olarak karşıma çıktı. Bu sefer bu insana inanmadım: Bu adam, benim çocukluğumdaki manasız bir şarkıydı; ve ben artık bu şarkıyı sevecek kadar çocuk değildim. Fakat karşımdaki o kadar sahici adamdı ki onun yanında, her ayda bir yıl küçülerek, az zamanda yeniden çocuk oldum. Ve çocukluğumun eski şarkısını yeniden ve bu sefer anlayarak sevdim.
Aziz karilerim, bu adam Akif’ di. “Hakikat uğruna hayatını vermeli” diyen Latin şairi gibi, bu Türk şairi de;
“Hele hak namına haksızlığa ölsem tapamam!”
diyordu. Seciyesi de, sanatı da içiçe duran iki dağdı:
Zulmü alkışlayamam. zalimi asla sevemem;
Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.
Üç buçuk soysuzun ardında zağarlık yapamam,
Hele hak namına haksızlığa ölsem tapamam.
Doğduğumdan beridir aşıkım istiklale;
Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lale.
Yumuşak başlı isem kim demiş uysal koyunum?
Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boynum.
Kanayan bir yara gördüm mü yanar ta ciğerim,
Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim.
Adam aldırma da geç git, diyemem aldırırım,
Çiğnerim, çiğnenirim, hakkı tutar kaldırırım.
Altıncı Safahat, s. 65″
O kadar ihtiyacımız var ki hakikat savaşçılarına, hayatını bu yola adamışlara…
Selamlar;
Lütfullah Kutlu
8 Aralık 2019 – Pazar, 16:48
